Ανεραστοι να μεινουν...

1973-2009. Τριάντα έξι έγιναν πια οι....Νοέμβρηδες που “βαραίνουν” την πλάτη...“Γιορτή ή εξέγερση;” Μύθος ή αλήθεια;” “Υπερβολή ή πραγματικότητα;” Ή μήπως “πανηγυράκι;” Ένα είναι σίγουρο. Το “κυρίαρχο κράτος” επιχείρησε, δια της “επισημοποιήσεως” της “εορτής του Πολυτεχνείου” να ξεθωριάσει τα μηνύματα και τα συνθήματα, να “σβήσει” ή να “αντικαταστήσει” επίμαχα σημεία που δε συνέφεραν, να “φτιάξει” έτσι την “ιστορία” που να “βολεύει”, να το “ελέγξει”...Δεν είναι η πρώτη φορά και, προφανώς, ούτε η τελευταία...Η καπηλεία ιστορικών στιγμών δεν είναι κανούρια... εφεύρεση αλλά ουδείς μπορεί να παραγνωρίσει το μεγαλείο των στιγμών...Ίσως γιατί την “ιστορία του Πολυτεχνείου” δεν την έγραψαν οι...νικητές αλλά αυτοί που “εξαργύρωσαν” το γραμμάτιο και βολεύτηκαν, σε κόμματα, μηχανισμούς, αυτοί που έπαιξαν το ρόλο του “άλλοθι” για ένα ολόκληρο “σύστημα”, βάζοντας ως “πλάτη” το Πολυτεχνείο. Την έγραψαν κόμματα, που εάν δεν ήταν, αρχικά τουλάχιστον, κατά της “εξέγερσης” ή δεν καλούσαν τους φοιτητές να “αποχωρήσουν συντεταγμένα”, αναζητούσαν την... “ωριμότητα των-τότε- συνθηκών” και ανέλυαν την, τότε διαμορφούμενη, πολιτική κατάσταση...
Ουσιαστικά βέβαια, το “μεταπολιτευτικό σύστημα” είχε ανάγκη την “εορτή του Πολυτεχνείου” προκειμένου να νομιμοποιηθεί και το ίδιο ηθικά (για τη στάση του), και οι “προσφορές” συνεργασίας που δέχτηκε ήταν πολλές...Έπρεπε, για το καλό του “συστήματος”, να μετεξελιχθεί η “ημερομηνία- εξέγερση” σε “γιορτή” κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να εξυπηρετεί την παγιωμένη κατάσταση... Από το...“ΕΞΩ ΑΙ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ” στο... “ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ”!
Η “επιχείρηση Πολυτεχνείο”, που στήθηκε, είχε ως στόχο να το “μυθοποιήσει” κατά τέτοιο τρόπο ώστε να ελεγχθεί το “αυθόρμητο”, έλεγχο που είχαν απωλέσει στα γεγονότα της 17 Νοέμβρη 1973, να μετατραπεί σε “ακίνδυνο” και παράλληλα να απενοχοποιηθούν τα κόμματα αλλά και πολιτικοί που “επέστρεψαν” απ' τα... Παρίσια και τα εξωτερικά για να γίνουν “κυβέρνηση”, “εξουσία”, “καθεστώς” αντί “καθεστώτος” και να δημιουργήσουν “τζάκια”. Μάλλον βόλεψε όμως και τον ίδιο το λαό, που φαίνεται να είχε τύψεις γιατί, περισσότερο, “αντιστάθηκε” στην 7ετία στα... γήπεδα παρά στο Πολυτεχνείο και συμμετέχοντας σε αντιδιδακτορικές οργανώσεις και εκδηλώσεις...Οι όποιες εξαιρέσεις απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα...
Είναι λοιπόν το Πολυτεχνείο ένα... “όνειρο που το σκότωσε η καθημερινότητα” ή “ένας πόνος που βιώνεται βουβά” για τις ελπίδες που...έμειναν ελπίδες;
Ή μήπως είναι μια “καθημερινή εξέγερση”, ένα “καθημερινό όνειρο”, ενός κόσμου που θέλει να πιστεύει ακόμη πως αν δεν αλλάξουμε πρώτα οι ίδιοι δε μπορούμε να αλλάξουμε τα γύρω μας; Ενός κόσμου που διεκδικεί, αγωνίζεται και απαιτεί, ενός κόσμου που σέβεται, δε σέρνεται, δε γλύφει, δεν καρφώνει, δεν επαιτεί από τους εξουσιαστές...Ένα, δύο, τρία, κάθε μέρα πολλά Πολυτεχνεία...
........
Σημαίες και γαρύφαλλα

εμπόριο κι απάτη

και λόγοι επισήμων στο κενό

Κρατάω το στόμα μου κλειστό

τα χείλη μου ματώσανε

κι αυτοί που μας προδώσανε

ανέραστοι να μείνουν

Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε

αυτό έχω μόνο να τους πω

τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν (απόσπασμα από το τραγούδι “Νοέμβρης '90”, σε στίχους- μουσική Διονύση Τσακνή)