Εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Νοέμβρης...

17 Νοέμβρη 1973- 17 Νοέμβρη 2011...38 χρόνια ή αλλιώς “σαν να μην πέρασε μια μέρα”...

Τόσο μακριά, τόσο κοντά, τόσο σημερινές και έντονα παρούσες εκείνες οι μέρες του Νοέμβρη του 1973...

Ένας λαός στα... χαμένα, ένα κυρίαρχο πολιτικό σύστημα που δε διστάζει να εκτρέπεται συνταγματικά, να βιάζει τη δημοκρατία, να υπουργοποιεί φασίστες, να απειλεί το λαό, να καταστέλλει, να τρομοκρατεί και να τον υποβάλλει σε μαρτύρια, στο όνομα της “χώρας” και της “πατρίδας”, την οποία την ίδια στιγμή είναι αποφασισμένο να ξεπουλήσει...

Αν η “χούντα των συνταγματαρχών” πετσόκοβε μισθούς και συντάξεις, προχωρούσε σε απολύσεις, εκτόξευε τα ποσοστά ανεργίας, έβαζε και ξαναέβαζε δυσβάσταχτους φόρους σε κινητά, ακίνητα και στον αέρα που αναπνέουμε, ξεπουλούσε εθνική περιουσία, πλούτο και κυριαρχία δεν θα άντεχε, όχι 7 χρόνια αλλά ούτε 7 μήνες, μπορεί και μέρες...

Αυτή η “χούντα” όμως, της μέχρι πρότινος “σοσιαλιστικής” κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και του Γ. Α. Π, η νέα “διορισμένη” κυβέρνηση της “συνταγματικής” και “δημοκρατικής” εκτροπής εμμένει και συνεχίζει στο δρόμο που της έδειξαν και της επιβάλλουν. Ένα δρόμο που οδηγεί στην ολοκληρωτική καταστροφή της χώρας και των ανθρώπων της. Ένα δρόμο που περιλαμβάνει “εποπτεία”, task force, παραίτηση και απώλεια εθνικής κυριαρχίας , με παράλληλη εξυπηρέτηση, πρωτίστως, των τοκογλύφων δανειστών, των τραπεζών και του πολιτικο-οικονομικού συστήματος, στα συμφέροντα των οποίων, και μόνο, είναι υποταγμένη.

Κατά “σύμπτωση”, όπως και τότε, τα κόμματα αδυνατούν να ερμηνεύσουν την “εξεγερσιακή” κοινωνική αντίδραση, την οποία απορρίπτουν και κατακεραυνώνουν, πολύ δε περισσότερο αφού αδυνατούν να την ελέγξουν. Ακόμα και την, κατ' επίφασιν , δημοκρατική διαδικασία του δημοψηφίσματος ή των εκλογών φοβούνται, αφού δε μπορούν να εκτιμήσουν- υπολογίσουν, κατά τα ειωθότα, την υπάρχουσα και καθημερινώς διαφοροποιούμενη πολιτική κατάσταση, ψάχνοντας τρόπους αποφυγής προσφυγής στη λαϊκή ετυμηγορία, όπως και, τελικώς, έκαναν...

Το Πολυτεχνείο, δεν ήταν ποτέ και ούτε θα είναι μια απλή... επέτειος, μνημόσυνο, ευκαιρία επαινετικών λόγων ή πανηγύρι. Άσχετα αν το καθεστώς δια της επισημοποιήσεως της “εορτής-επετείου” επιχείρησε να το ξεθωριάσει και να υποβαθμίσει τα μηνύματά του. Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι ημέρα ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ. Ημέρα διεκδίκησης, αγώνα και θυσίας με, επίκαιρα και σήμερα, συνθήματα για: Ψωμί- Παιδεία- Ελευθερία, Κάτω η Χούντα, Ελευθερία ή Θάνατος...

Όπως τότε, έτσι και σήμερα η...ελπίδα θα προέλθει απ' τους απελπισμένους. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, το μόνο που μπορεί να χάσουμε είναι μόνο τα δεσμά μας...