Β. Γ. ΛΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ
(το Βήμα)
35 χρόνια μετά, άκουσα για πρώτη φορά το όνομα του Γιώργου Κηρύκου, σήμερα 16 Νοέμβρη 2008, στην εκπομπή του Σεραφείμ Φυντανίδη, στη ΝΕΡ “Σήμερα Χθες Αύριο”, από το στόμα της Ευγενίας Φακίνου. Ένας αντιήρωας, ένας άνθρωπος που δε γνωρίζουμε οι περισσότεροι και γι' αυτό θα πρέπει να ντγρεπόμαστε! Ένα ολόκληρο σύστημα τον αγνοεί, μια ολόκληρη κοινωνία τον αγνοεί, προφανώς η Στάση Ζωής του Κηρύκου είναι επικίνδυνη... Ας τον γνωρίσουμε λοιπόν συνάνθρωποι...Από το ιστολόγιο το Μεγάλο μας Τσίρκο, αντιγράφω:
Η ιστορία του αγωνιστή που κάηκε το 1993 στη φωτιά της Ικαρίας
Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του 1973, πολλοί εκ των συμμετεχόντων στην εξέγερση έσπευσαν να διεκδικήσουν τις δάφνες για την παρουσία τους, να ζητήσουν στον πολιτικό και κοινωνικό στίβο το «αντίτιμο» για τον ρόλο που είχαν στη σύγκρουση με τις δυνάμεις του δικτατορικού καθεστώτος.
Υπήρξε όμως και ένα πλήθος πρωταγωνιστών των δραματικών γεγονότων - κυρίως εκτός του φοιτητικού χώρου - που συνειδητά έμειναν στην αφάνεια, που δεν επεδίωξαν να καταγραφούν σε καμιά λίστα «ηρώων του Πολυτεχνείου». Αποφεύγοντας την αποπληρωμή της δημοσιότητας και την απαίτηση «αναγνώρισης» της προσφοράς τους.
Άνθρωποι που, όπως έδωσαν το παρών τον Νοέμβριο του ’73 στο Πολυτεχνείο, έτσι διακριτικά αποχώρησαν. Για πάντα! Έχοντας μόνο την αίσθηση ότι έπραξαν το καθήκον τους. Γι’ αυτούς, για τη δική τους δημοκρατία, για κανένα αντάλλαγμα, για καμιά ίσως καπηλεία.