Η "βοη" και η ηθικη

“Οπαδός” της “Βουλγαράκειας θεωρίας” περί νομιμότητας και ηθικής (δηλαδή το νόμιμο είναι και ηθικό) φαίνεται πως είναι ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θόδωρος Πάγκαλος. Σε συνέντευξή του στους “Φακέλλους” και στον Αλέξη Παπαχελά (το βράδυ της Δευτέρας, 17 Ιανουαρίου 2011), ερωτηθείς για την “ιστορία” που δημοσιοποιήθηκε και αφορούσε την πρόσληψη της κόρης του στη Βουλή, ανέφερε πως την είχε προσλάβει ως συνεργάτη στο πολιτικό του γραφείο, έχοντας βεβαίως το απόλυτο δικαίωμα επιλογής των συνεργατών του. Η κόρη, στη συνέχεια απολύθηκε από το γραφείο του πατέρα, κατ' επιλογή του ιδίου, ο οποίος προσέλαβε έναν επιστημονικό συνεργάτη που του έδινε η Βουλή, με την προϋπόθεση απόλυσης κάποιου εκ των υπαρχόντων. Απέλυσε λοιπόν το... αίμα του, το “οποίο” όμως είχε δικαίωμα να καταθέσει αίτηση πρόσληψης στη Βουλή, όπερ και εγένετο και τελικά...προσελήφθη! Προφανώς, σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα απέλυε το παιδί του και για...κανένα επιστημονικό συνεργάτη αν δεν ήταν “σίγουρη” μια καλύτερη θέση. Στη συνέχεια βέβαια, επειδή η κοπέλα δεν πολυγούσταρε τη δουλειά στη Βουλή, έδωσε εξετάσεις και προσελήφθη στη χορωδία του δήμου Αθηναίων. Άλλο αυτό...

Σαφέστατα είναι στην απόλυτη ευχέρεια και δεν εκτρέπεται της νομιμότητας η πρόσληψη της κόρης, του γιου, της γυναίκας, της πεθεράς ή και της συμπεθέρας στο πολιτικό γραφείο του κάθε βουλευτή, για όποιο λόγο κι αν αυτός πιστεύει ότι αυτή πρέπει να γίνει-προφανώς για να συνεισφέρει στην καλύτερη λειτουργία του γραφείου. Ηθικό όμως είναι; Πολύ δε περισσότερο όταν, σχεδόν όλοι οι έχοντες συγγενικές σχέσεις και όχι μόνο, “περνάν” από τα πολιτικά γραφεία, στη συνέχεια μεταπηδούν ως υπάλληλοι στο μισθολογικό και όχι μόνο “παράδεισο της Βουλής”; Είναι “ηθικό” κι αυτό;

Η παραγραφή των αδικημάτων που αφορούσαν τα πολιτικά πρόσωπα στην υπόθεση του Βατοπαιδίου, για την οποία τόσος χαμός έγινε, προφανώς και είναι νόμιμη. Ηθική είναι; Η πρόσφατη απόρριψη των 4 αιτήσεων άρσης βουλευτικής ασυλίας και μάλιστα με μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού ψήφους υπέρ της άρσης (στο μοναδικό θέμα που υπάρχει τέτοια “εθνική συναίνεση), είναι “νόμιμη” σύμφωνα με τα κοινοβουλευτικά μας ισχύοντα (αν και η Ελλάδα έχει ήδη καταδικαστεί για την πρακτική της αυτή από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), κατά πόσο όμως είναι “ηθικό”;

Είναι προφανές ότι η ελληνική πολιτική- κομματική νομενκλατούρα δεν αντιλαμβάνεται πόσο προκλητική συνεχίζει να είναι, όταν την ίδια στιγμή που ο ελληνικός λαός δέχεται τέτοια οικονομική, εργασιακή επίθεση, όταν χάνονται κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων, οι άνεργοι αυξάνονται, η αξιοπρέπεια βάλεται, εκείνη επιμένει να λειτουργεί διατηρώντας ή και επαυξάνοντας τα “νόμιμα”, αλλά αμφιβόλου “ηθικής” προνόμιά της.. Συνεχίζει να σφυρίζει αδιάφορα και να “ρίχνει” υποκριτικά δάκρυα για τα προβλήματα του κοσμάκη. Είναι προφανές ότι κάτι δεν κατάλαβαν καλά...Τίποτα δεν ακούν από τη “βοή” που έρχεται;