Τι θελουμε να φραξουμε;

Αφού, λοιπόν, μπήκε πρώτο θέμα στην ατζέντα των συζητήσεών μας, λέω να του ρίξω μια «ματιά». Λέω να προσπαθήσω να καταλάβω σε τι θα εξυπηρετήσει, εάν θα εξυπηρετήσει και ποιους. Σκέφτομαι λοιπόν ότι είναι ένας…

Φράχτης-κράχτης «αρπαχτής»… για τους απανταχού διακινητές.

Φράχτης της…στάχτης ενός φαινομένου ανθρώπινου, στο οποίο, απλά, εσύ, εγώ και ο διπλανός μας, δεν έτυχε (ακόμη) να γίνουμε «κομμάτι».

Φράχτης της μουλωχτής μας μαλακίας, γιατί το να πιστεύεις ότι ένα συρματόπλεγμα θα βάλει «φρένο» στον απεγνωσμένο, πεινασμένο και κυνηγημένο, είναι καθαρή μαλακία.

Φράχτης-δίλημμα, για την (συχνά “δήθεν”) αντιρατσιστική μας στάση και την παράλληλη ενδόμυχη, στιγμιαία έστω, “συμφωνία” μας με την ακραία στάση του Άδωνη Γεωργιάδη και της παρέας του.

Τελικά τι είναι ένας φράχτης σε έναν τόπο, που από τη μία σχεδιάζουν να τον «μαντρώσουν» και την ίδια ώρα τον “πουλάνε” με “διασυνοριακό» περιτύλιγμα;

Τι ακριβώς θα κάνει ένας φράχτης που θα κλείσει μία «πόρτα», αλλά θα οδηγήσει τους “μαέστρους” της διακίνησης να αναζητήσουν πολλά άλλα «παράθυρα», απ’ όπου θα περνούν όσοι είναι αποφασισμένοι να περάσουν, απλά με πιο ακριβό «εισιτήριο» και με υψηλότερο ρίσκο για τη ζωή τους.

Δηλαδή, τι αισθητική ψυχής μπορεί να έχει ένας φράχτης που θα αφήνει απ’ έξω τη μάνα με το μωρό και τον κάθε πραγματικά πικραμένο και απλά θα τους φορτώνει με μερικά ακόμη 24ωρα σκληρής περιπλάνησης σε μία ζώνη συνόρων, μέχρι να βρεθεί η «τρύπα»-πέρασμα;

Αποτέλεσμα «μηδέν», (συν)ανθρωπιά…πολικής θερμοκρασίας.

Και στην τελική, για όλους εμάς που έλαχε να ζούμε δίπλα στον επικείμενο φράχτη, τι ρόλο θα παίξει το συρματόπλεγμα;

Μήπως όλη η ιστορία γίνεται για να κατευνάσουν προς στιγμήν τα οξυμένα πνεύματα των κατοίκων του Αγίου Παντελεήμονα και του κέντρου της Αθήνας, όπου η κατάσταση με τους παράνομους μετανάστες πέρασε την «κόκκινη» γραμμή;

Μήπως όλη η ιστορία γίνεται υποκριτικά, μόνο και μόνο για να φανεί ότι ξαφνικά αποφάσισε να δράσει αποφασιστικά το αρμόδιο υπουργείο;

Μήπως το ίδιο υπουργείο και η κάθε πολιτική «μούρη» που το παίζει αρμόδια, θα πρέπει να βγει και να πει τελικά την αλήθεια;

Ότι, δηλαδή, όταν υπέγραφε τις όποιες συμφωνίες υπέγραφε (“Δουβλίνο”, “Επανεισδοχή” και δεν συμμαζεύεται), δεν ήξερε τι του γινόταν;

Ότι, δηλαδή, μία χώρα σαν την Ελλάδα, απλά ΑΔΥΝΑΤΕΙ να το παίξει securit-άς στην πόρτα της Ευρώπης, έστω και με την, επίσης υποκριτική, συνδρομή της FRONTEX;

Άλλωστε, τι κατάφερε ως τώρα η παρουσία των εισαγόμενων συνοριοφυλάκων που μας κουβαλήθηκαν «για ενίσχυση» δήθεν, με πομπές και τυμπανοκρουσίες;

Επί της ουσίας, τίποτα! Απλά μετακίνησαν τα ρεύματα της παράνομης εισόδου στο νότιο τμήμα του νομού. Το παραδέχονται άλλωστε και οι ίδιοι οι δικοί μας συνοριακοί φύλακες.

Και ξαναγυρνάμε στην αλήθεια που πρέπει να μας πούνε.

Ότι, δηλαδή, οι παράνομοι μετανάστες μας βόλευαν πάρα πολύ (και μας σαν Ελλάδα αλλά και κάθε άλλη χώρα της…ευγενούς Ευρώπης) όταν έπρεπε να βρούμε μαύρη, φθηνή εργασία για να κάνουμε έργα και να σπρώξουμε την πρόοδό μας. Τώρα όμως που μας τελείωσαν η ανάπτυξη και ο πλούτος, οι παράνομοι μετανάστες έγιναν άκρως ανεπιθύμητοι και μας ενοχλούν σαν το χαλίκι που σφήνωσε στη σόλα του παπουτσιού μας.

Ότι, δηλαδή, το πρόβλημα, όντως είναι μεγάλο και περίπλοκο και θα πρέπει να το μοιραστούμε όλα τα μέλη της μεγάλης ευρωπαϊκής οικογένειας. Αν πάλι η οικογένεια, ως συνήθως στα δύσκολα, μας φτύσει, τότε δεν μας απομένει άλλο από το να παραβιάσουμε κάθε ηλίθια συμφωνία κάναμε μαζί της και να αρχίσουμε να μοιράζουμε αβέρτα ταξιδιωτικά έγγραφα στον κάθε ένα παράνομο μετανάστη που έχει εγκλωβιστεί στην Ελλάδα, για να συνεχίσει το ταξίδι του για εκεί που ξεκίνησε όταν εγκατέλειπε την πατρίδα του.

Ας σταματήσουμε να στρουθοκαμηλίζουμε, δεν χωράμε να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλό μας.

Ας παραδεχτούμε ότι είναι άτοπο το ερώτημα-δίλημμα που τίθεται τελευταίως, εάν, δηλαδή, είμαστε υπέρ ή κατά του φράχτη. Ας δούμε λίγο πιο πέρα και ας καταλάβουμε κάτι περισσότερο από αυτό για το οποίο προσπαθούν να μας πείσουν.

Ο φράχτης είναι ένα άχρηστο, αναποτελεσματικό, υποκριτικό, ξεπερασμένο μέτρο για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης. Το ξέρουν και το ξέρουμε καλά. Ό,τι άλλο λέγεται, είναι απλά για να χαϊδέψει τα αυτιά όσων, εξαιτίας της –όχι απαραίτητα άδικης-οργής τους, δεν μπορούν να αντιληφθούν τη ματαιότητα της τοποθέτησης ενός συρματοπλέγματος.

Εν κατακλείδι, το μόνο που θα καταφέρει προσωρινά να “φράξει” ο φράχτης, είναι την κοινή λογική που δείχνει ξεκάθαρα το μάταιο της κατασκευής του. Το προφανές που λέει ότι οι φράχτες και τα τείχη γενικότερα, όποτε και όπου κι αν φτιάχτηκαν, αφού πρώτα μας έκαναν να νιώσουμε ντροπή, έπεσαν μια μέρα προκαλώντας πάταγο!