Γι' αυτούς που χάθηκαν γι' αυτούς που αγνοούνται, γι' αυτούς που επιβίωσαν...

Μια βρύση, μια σταγόνα, μια ελπίδα. Ένα “μνημείο” για τους μετανάστες- πρόσφυγες που “χάθηκαν” μια για πάντα, γι' αυτούς που αγνοούνται...

Στη μνήμη όλων αυτών και στην αξιοπρέπειά τους μια... “απλή” βρύση μετονομάστηκε σε μνημείο γι' αυτούς που πέθαναν στην προσπάθειά τους να περάσουν στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Λίγα λουλούδια, ένα δέντρο και μια μεταλλική πλάκα με 6-7 ονόματα “χαμένων” μεταναστών- προσφύγων και αγνοουμένων. Έτσι κι αλλιώς που να “χωρέσουν” τόσες δεκάδες χαμένες ψυχές σε λίγα εκατοστά μιας πλάκας....Αυτές χωράνε μόνο σε ομαδικούς τάφους. Όπως στο Σιδηρώ...

Εκεί, εδώ, παραπέρα... “Μνημεία” παντού...Σε όλο το μήκους του Έβρου, στον Προβατώνα, στο δρόμο προς ή από Τυχερό, εν προκειμένω...Μια “βρύση - μνημείο” στη μνήμη των νεκρών του Ευρωπαϊκού Καθεστώτος Συνόρων. Μια “βρύση” για να θυμίζει την υποκρισία, το ψεύτικο ενδιαφέρον, την ψευδεπίγραφη ανθρωπιά, το κέρδος, την εκμετάλλευση...Τον ξεριζωμό, την προσφυγιά, την αναζήτηση ενός καλύτερου αύριο. Μια νάρκη, μια σφαίρα, το ίδιο το ποτάμι, βάζει ΤΕΛΕΙΑ σε όλα. Στην ελπίδα, στο όνειρο, στο ταξίδι. Ένα απλό σημείο στίξης. Το ερωτηματικό όμως παραμένει...

Κατατρεγμένοι, κολασμένοι της γης...Στους 8 μήνες του 2011, 70 περίπου ΑΝΘΡΩΠΟΙ χάθηκαν στην προσπάθειά τους να περάσουν τον Έβρο, εκ των οποίων οι 47 δεν έχουν καν αναγνωριστεί...

Ένα “μνημείο” για την “αξιοπρέπεια” όλων αυτών που έχασαν τη ζωή τους στην προσπάθεια να φτάσουν στην Ευρώπη. Γι' αυτούς που αγνοούνται, γι' αυτούς που κατάφεραν να επιβιώσουν...Κομμάτια περηφάνιας κι αξιοπρέπειας που χάθηκαν στο δρόμο για την Ευρώπη...

Κάθε πρόσφυγας- μετανάστης κι άλλη ιστορία. Κοινό στοιχείο το...δράμα. Άλλος ψάχνει το φίλο του, άλλος τη γυναίκα του ή τον αδελφό του, άλλη τον άντρα της...

Μια “βρύση- μνημείο”, μια τελετή που διοργάνωσε το απόγευμα της Τρίτης, 30 Αυγούστου 2011, το Δίκτυο Welcome to Europe στη μνήμη των χαμένων μεταναστών, νεκρών και αγνοουμένων...Αυτό το προσκλητήριο είναι ατελείωτο...

* Στον αγνοούμενο Μπασίρ από τη γυναίκα του που ακόμα τον περιμένει κι ελπίζει: Ο κόσμος χωρίς εσένα δεν υπάρχει. Δεν έχει χρώματα. Η ζωή έγινε πολύ σκληρή. Παρακαλώ το Θεό, αν είσαι ζωντανός, γύρνα πίσω σε μένα και τα παιδιά μας σύντομα. Κι αν πραγματικά έγινε αυτό για το οποίο δε βρίσκω λόγια. Αν δεν ξαναγυρίσεις πίσω, ζητώ απ' το Θεό να βρει για σένα μια καλύτερη θέση στον παράδεισο. Δεν περνάει μέρα ή νύχτα χωρίς τα παιδιά να σε σκεφτούν. Τους λείπει πολύ ο πατέρας τους και μιλούν για σένα συνέχεια. Αγαπημένε μου Μπασίρ σε παρακαλώ, θα ήθελα να είμαι κοντά σου...