Φταιγανε οι τριχες της κοντης

Εξαίφνης λοιπόν ανακαλύψαμε πως για όλα, σχεδόν, τα δεινά του δήμου Ορεστιάδας πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ευθύνονται τα blog! Και σα να μη φτάνει μόνο αυτό, έχουν και το θράσος (τα blog) να σατιρίζουν δημοτικούς συμβούλους, δημάρχους, προέδρους, αντιδημάρχους, νομάρχες, αντινομάρχες, κόμματα και προέδρους, να αναρτούν φωτομοντάζ με πρωταγωνιστές άρχοντες και προύχοντες, να σχολιάζουν στραβά κι ανάποδα ή ανάποδα και στραβά, να εκφράζουν άποψη, να παίρνουν την ταπεινή τους θέση για διάφορα...πράγματα και θάματα που συμβαίνουν γύρω τους και δε μπορούν ή δε θέλουν, απλά, να τα προσπεράσουν...
Τις τελευταίες ημέρες κάποιοι δείχνουν να χάνουν την κυριότητα των νεύρων τους, όπως διαφαίνεται απ' τις σχολιογραφές τους, χωρίς μάλιστα να μπορούν να “κρύψουν” την πηγή της...αγωνίας τους που αναβλύζει στους πρόποδες του όρους “προσωπικο συμφέρον”...Φυσικά κι έχει ο καθένας εξ ημών το δικαίωμα να έχει τη δική του άποψη, τη δική του θέση, το δικό του μικρόκοσμο...Έτσι φτιάχτηκε αυτός ο κόσμος. Κάθε κώλος κι άποψη... Όπως και κάθε blog...
Αυτό όμως απέχει παρασάγγας από το να γράφεις “για δαρμό είναι ένας- ένας” και ο “Μανδραγόρας”, και ο “Δύσπιστος Γενικώς” και η “Πανδώρα” και η “Press-a”, επειδή δε σου αρέσουν τα αναρτώμενα κείμενα ή τα φωτομοντάζ...Απέχει ακόμα περισσότερο να επιτίθεσαι ανερυθρίαστα σε ένα blogger (Μανδραγόρα) και να του αποδίδεις τα... πάντα, εκτός της σταύρωσης του Χριστού, αλλά και σε άλλους “ανώνυμους- επώνυμους”, με ένα απίστευτο “οπαδισμό- χουλιγκανισμό”, έχοντας ως “επιχειρηματολογική βάση” φήμες, υπόνοιες και να αμαυρώνεις, “ελαφρά τη καρδία”, πρόσωπα και συνειδήσεις ή να “στοχοποιείς” κάποιους σχολιαστές... “Και γιατί τα δημοσιεύεις, τότε;” προκαλείται η εύλογη ερώτηση...Μα για να μην έχουμε ψευδαισθήσεις για τα... χάλια μας! Αυτοί είμαστε, γιατί να το κρύψουμε άλλωστε; Τόσο αντέχουμε το διάλογο, την άλλη άποψη, το επιχείρημα, το ατομικό δικαίωμα επιλογής...Τόσο ξέρουμε να “συζητάμε”, τόσο “αντέχουμε”...Αυτός είναι ο “πολιτισμός” μας και το “ήθος” μας...Στην ελευθερία έκφρασης και μη λογοκρισίας (πλην ελαχίστων ακραίων περιπτώσεων) “απαντάμε” με μπινελίκια, προσωπικές και υβριστικές αντιπαραθέσεις...
Κανένα τοπικό ιστολόγιο (θέλω να πιστεύω) δε δημιουργήθηκε με σκοπό να κυριεύσει, επικοινωνιακά, τον κόσμο, να “παίξει” παιχνίδια (πολιτικά, αυτοδιοικητικά, σκάκι, τάβλι, κλέφτες κι αστυνόμοι ή τις νοσοκόμες), απλά γιατί δε μπορεί και στην πλειοψηφία του, δε θέλει. Την αγωνία του δημιουργού του εκφράζει, τις απόψεις του, τις σκέψεις του, την οπτική γωνία που βλέπει τα πράγματα, τις ευαισθησίες ή και τις ανασφάλειές του, τις εκτιμήσεις και προτάσεις του γι' αυτά που συμβαίνουν γύρω του και τον ενδιαφέρουν, με το δικό του και ξεχωριστό τρόπο και στυλ...
Εξάλλου, η επίσκεψη σε ένα blog δεν είναι υποχρεωτική αλλά επιλογή. Ως εκ τούτου, αν επισκέπτεσαι ένα blog-ακι που σου προκαλεί αρρυθμίες, δύσπνοιες, ικανά ψυχολογικά προβλήματα για να ξοδεύεσαι σε συνεδρίες και ψυχοφάρμακα, εκνευρισμό και δυσκολία επιλογής του σωστού χρώματος βαφής μαλλιών, δεν το επισκέπτεσαι. Άμα ζορίζεσαι πολύ παίρνεις ένα Laxatol, κόβεις το σερφάρισμα και στον απόπατο παν κι οι άλλοι...
Επίσης, θα πρέπει να συμφωνήσω πως, πιθανά, η “αισθητική” κάποιων κειμένων ή φωτογραφιών- μοντάζ, να “προσβάλλει” κάποιες “ευπαθείς ομάδες αναγνωστών”. “Ευπαθείς” στα blog αλλά “απαθείς” στην αισθητική των τοπικών πολιτικών δρωμένων, στην αισθητική του πολιτιστικού καρκατσουλιού, της κακογουστιάς, της άρπα- κόλας, των μικρών ή μεγάλων παρανομιών, της έλλειψης ήθους και ηθικής, ευγένειας, σεβασμού και εν γένει πολιτισμού....
Εν κατακλείδι, δε φταιν οι...τρίχες της κοντής...