Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2012

Κι ήρθε ο Παπουτσής στο χωριό...



Η ημέρα σήμερα είναι Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012. Ημέρα όχι σαν όλες τις άλλες.
Ημέρα που θα μείνει σχεδόν για πάντα σαν την μέρα που ο υπουργός ήρθε να εγκαινιάσει μια ντροπή. Και όπως τον παλιό καιρό που οι έλληνες περίμεναν πως και πως τον βουλευτή να του φιλήσουν το χέρι, έτσι και σήμερα.
Σήμερα σε μια χωρά που καταστέλλεται διαρκώς, που οι συντάξεις κόβονται, που οι μισθοί μειώνονται κάθε μέρα όλο και πιο πολύ, που οι εργαζόμενοι βγαίνουν κάθε μέρα στην ανεργία, που δεν υπάρχουν βιβλία στα σχολεία, ούτε θέρμανση και το χειρότερο από όλα πολλά παιδιά υποσιτίζονται, που οι άστεγοι στις μεγάλες πόλεις είναι όλο και πιο πολλοί, σε μια Αθηνά άδεια με τα κτίρια κενά, σε αυτή την χωρά που χρωστάει τα μαλλιά της κεφαλής της θα γίνει ένας φράχτης. Ένας φραχτης που χωρίζει ποιους; Εμένα από ποιον; Ένας φράχτης εκατομμυρίων ευρώ σε μια χώρα που είναι σήμερα χαμένη από παντού, όχι μονό οικονομικά αλλά και νοητικά. Γιατί ένας νοήμων άνθρωπος θα γνώριζε πως αυτός ο φράχτης εκτός από πεταμένα λεφτά είναι απάνθρωπος και δεν αρμόζει σε καμία κοινωνία. Ένας νοήμων άνθρωπος αυτό θα το καταδίκαζε.

Οικειοποιούμαστε το γεγονός ή μας το θυμίζουν συνεχώς οι εκάστοτε βουλευτές, ότι ανήκουμε στην ευρωπαϊκή ένωση, ότι αυτό είναι καλό, ότι θα μας «σώσει» από την χρεοκοπία και ότι πρέπει να υπακούσουμε στις εντολές της, την ίδια στιγμή που η Ευρώπη αρνείται την δημιουργία του φράχτη εμείς τον φτιάχνουμε μονοί μας και μάλιστα με δικά μας έξοδα. Λοιπόν τί παιχνίδι αναίρεσης είναι αυτό και ποιον βολεύει;
Το χειρότερο από όλα όμως δεν είναι το οικονομικό ζήτημα αλλά το ηθικό, αυτό που αν το χάσουμε τίποτε πια δεν θα μας σώσει. Θέλει νόηση και καθαρή σκέψη για να αποδεχτούμε πρώτα από όλα ότι με κείνα και με τούτα έχουμε χάσει τον εαυτό μας και λειτουργούμε σαν φοβισμένα έρμαια. Πρέπει να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας και να δούμε τί έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια και τί πραγματικά θέλει να μας πει αυτή η κρίση. Σίγουρα όχι πάντως να κτίσουμε και άλλο φράχτη σε μια εποχή που ζούμε ήδη μέσα σε αυτόν και είναι φράχτης νοητικός, που δεν έχει ορίζοντα, δεν έχει ελπίδα. ΕΜΕΙΣ πρώτοι από όλους πρέπει να καταστρέψουμε κάθε είδος φράχτη και εγκλεισμού. Εμείς οι έγκλειστοι πρέπει να σκεφτούμε όσο είναι καιρός ακόμα, όσο ακόμα, μπορούμε να σώσουμε εμάς, τα παιδιά μας, τον άνθρωπο.

nakoudia
Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Powered by Blogger | Printable Coupons