Δευτέρα 7 Μαρτίου 2011

ελα, πες την αληθεια...


Πέρασε ο καιρός. Είναι πάνω από ένα δίμηνο, πια, που αρχίσαμε να συζητάμε για φράχτες, παράνομους μετανάστες, κέντρα ασύλου και-δήθεν- πρώτης υποδοχής, αφού η κυβέρνηση, νύχτα και στα μουλωχτά, “πέρασε” στα “ψιλά γράμματα” τη δυνατότητα η “πρώτη υποδοχή” να γίνει φυλακή!
Την ίδια ώρα, περίπου 100 από τους 300 μετανάστες που πριν 42 ημέρες ξεκίνησαν απεργία πείνας, βρίσκονται στα νοσοκομεία και φλερτάρουν με το θάνατο. Εάν δεν γίνει ένα θαύμα να ανάψει στα σκοτεινά μυαλά ορισμένων ένα φωτάκι, τα νοσοκομειακά κρεβάτια με απεργούς πείνας και δίψας θα γίνουν πολλά περισσότερα και ο θάνατος δεν θα είναι πια μία μακάβρια υποψία, ,αλλά η μαύρη πραγματικότητα.
Μην προτρέξει κανείς να πει ότι βλέπουμε επιλεκτικά τις ειδήσεις! Ναι, ίδιος είναι ο θάνατος και για τους δύο νεαρούς αστυνομικούς που έπεσαν νεκροί καταδιώκοντας αδίστακτους κακοποιούς. Ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή δε μπορεί να είναι επιλεκτικός...
Μη γελιόμαστε όμως. Το “σύστημα” που άφησε απροστάτευτους και τελικά έθαψε τους δύο αστυνομικούς, δεν είναι άλλο από αυτό παρακολουθεί τον αργό θάνατο των μεταναστών. Όποιος δεν το βλέπει, στρουθοκαμηλίζει. Αυτό όμως είναι μια άλλη κουβέντα...
Σε τοπικό επίπεδο, μια ολόκληρη κοινωνία “βράζει” ακόμη με το θέμα των παράνομων μεταναστών και των σχεδίων για τη δημιουργία κέντρων που θα στεγάζουν υπηρεσίες ασύλου, πρώτης υποδοχής και, τελικά, κράτησής τους. Το καταπληκτικό της υπόθεσης είναι πως άπαντες συμφωνούν σε ένα πράγμα: τα σχέδια αυτά πρέπει να αποτραπούν, ειδικά εκείνο το σοβαρό ενδεχόμενο να στηθούν φυλακές όπου θα στοιβαχτούν μερικές χιλιάδες ακόμη...
Όμως, εάν το δούμε βαθύτερα, η ομοφωνία αυτή δεν είναι πραγματική.
Υπάρχουν οι φωνές που υπερασπίζονται τους παράνομους μετανάστες, αντιλαμβανόμενες ότι το...θέμα τους έχει χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης. Εκφράζουν “αλληλεγγύη” και δεν ξεχνούν πως οι “παππούδες τους ήταν πρόσφυγες και οι γονείς τους μετανάστες”. Φωνές που απαιτούν άλλο πλαίσιο από αυτό που ορίζει η συνθήκη του Δουβλίνου, θυμίζουν την υποκρισία με την οποία χειρίζεται η Ελλάδα το μεταναστευτικό, δείχνει να συγκινείται κάπως περισσότερο στο δράμα όσων πήραν τους δρόμους αναζητώντας, κατά την κλισέ φράση, “μία καλύτερη ζωή”. Διευκρινιστικά, πάντως, η συγκεκριμένη “ομάδα” δεν είπε ΠΟΤΕ, “φέρτε κι άλλους μετανάστες ή πρόσφυγες στην Ελλάδα”. Βλέπει, ωστόσο, ότι το πρόβλημα είναι υπαρκτό, οι διαστάσεις του αναμένεται να γιγαντωθούν και αναγνωρίζει ότι οι ρατσιστικές ή ξενοφοβικές αντιδράσεις, περισσότερο αποπροσανατολίζουν, παρά συμβάλλουν στη διατήρηση της ψυχραιμίας, της λογικής και της ανθρωπιάς.
Υπάρχει η ομάδα που βλέπει πιο “στενά” τα πράγματα, μέσα από το “φακό” του ίδιου συμφέροντος. Την αποτελούν, για παράδειγμα, όσοι κρίνουν ότι θίγεται η αισθητική της γειτονιάς τους εάν λίγα μέτρα μακριά από την αυλή του σπιτιού τους “φυτρώσει” ένα πρωί ένα κέντρο κράτησης μεταναστών. Εάν το “γκέτο”αυτό “φύτρωνε” σε μία άλλη “γειτονιά” ή πόλη, μακριά από τη δική τους, ίσως να μην είχαν μπει ποτέ στη διαδικασία να αντιδράσουν.
Υπάρχει, όμως, και η ομάδα “πογκρόμ”. Πρόκειται για την κατηγορία εκείνη που δεν θα είχε καμία αναστολή να “ξεκάνει” όποιον μη Έλληνα τολμάει να πατήσει το πόδι του στην...Ελλάδα των Ελλήνων χριστιανών. Οι εκφραστές της κάνουν ό,τι μπορούν και χρησιμοποιούν όποιο μέσο ή ανοιχτό βήμα βρουν μπροστά τους, για να πείσουν ότι η πατρίδα κινδυνεύει από τους αλλόθρησκους εχθρούς. Εκπρόσωποί τους, μάλιστα, κατάφεραν με τα εξωφρενικά (εθνικιστικά και ρατσιστικά) επιχειρήματά τους να διχάσουν μεγάλη μερίδα του πλήθους που συγκεντρώθηκε μπροστά στο δημαρχείο Ορεστιάδας για να δηλώσει την αντίθεσή του στην προοπτική δημιουργίας κέντρων παράνομων μεταναστών στον Έβρο. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι, που, περνώντας ανάμεσα από φέιγ βολάν της “Χρυσής Αυγής”, τα οποία είχαν σκορπιστεί σε όλο το κέντρο της πόλης την ημέρα της διαμαρτυρίας, αποχώρησαν από τη συγκέντρωση αισθανόμενοι ότι τους φόρεσαν “καπέλο”:
Είναι η ομάδα εκείνων που δεν έχουν καμία αναστολή, δημοσίως, να βάζουν σκωπτικές ταμπελίτσες τύπου “κουλτουριάρηδες” σε όσους τολμούν να διαφοροποιούνται από τις δικές τους θέσεις. Εκείνων που δεν είχαν καμία αναστολή, ύπουλα και χωρίς καμία επίσημη εξουσιοδότηση, να “εισβάλλουν” στα σχολεία και να δηλητηριάσουν τις ψυχές των παιδιών, διακινώντας ακόμη και φέιγ βολάν με το σύνθημα “stop στην ισλαμοποίηση της χώρας” (κυκλοφόρησαν μέσα σε σχολικές αίθουσες).
Υπάρχουν, τέλος, και οι εκπρόσωποι της “κωλοτούμπας”, που, για άλλους λόγους κάθε φορά, ταυτίζονται περιστασιακά με μία από τις παραπάνω ομάδες, οι φοβικοί που δεν παίρνουν θέση για να μην εκτεθούν αλλά και οι σαστισμένοι, που δεν έχουν καταλάβει γιατί έχει προκληθεί τόση αναστάτωση και τόσος θόρυβος.
Άπαντες, πάντως, με επιχειρήματα ή μη, εντός ή εκτός κάποιου πολιτικού πλαισίου, με θάρρος ή πιο διστακτικά, δεν θέλουν κέντρα παράνομων μεταναστών στον τόπο τους.
Όσο για το “φράχτη”, εδώ τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Η πλειοψηφία έχει πειστεί ότι τον θέλει. Σύμφωνοι, αλλά μήπως υπάρχουν παράμετροι που μας διαφεύγουν;
Ανθρωπιστικά: Μπορούν όσοι τάσσονται υπέρ της κατασκευής του “φράχτη” να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους όταν κάποια στιγμή θα βλέπουν τις σκληρές εικόνες που θα αρχίσουν να δείχνουν οι τηλεοράσεις; Άνθρωποι εξαθλιωμένοι πίσω από το σύρμα και εμείς, ασφαλείς από την άλλη μεριά του, θα καθόμαστε από τον καναπέ του σπιτιού μας να παρακολουθούμε το κοινωνικό δράμα;
Ρεαλιστικά: Μπορεί να πιστέψει κανείς ότι αυτός που έφυγε, για τους όποιους λόγους, από την πατρίδα του, δεν θα βρει τρόπο να περάσει τα σύνορα για να συνεχίσει την αναζήτηση της καλύτερης ζωής; Εύστοχα το έθεσε στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου Ορεστιάδας, ο βουλευτής Έβρου Αλέξανδρος Δερμεντζόπουλος: “λαγούμια θα σκάψει, θα περάσει...”. Θα πληρώσει πιο ακριβά τον διακινητή, θα ανεβεί στην πλαστική βάρκα ή στο σαπιοκάραβο και με πολύ πιο μεγάλο ρίσκο για τη ζωή του, θα περάσει από το ποτάμι, από τη θάλασσα, απ'όπου βρει πέρασμα. Αν τα καταφέρει, τα κατάφερε. Αλλιώς, θα βρεθεί κάποια στιγμή, σε κατάσταση τυμπανισμού και προχωρημένης σήψης σε κάποια όχθη ή σε κάποια παραλία.
Συμβολικά: Πάντα ήμασταν η... επάνω δεξιά πινέζα στο χάρτη. Όλος ο νομός και ειδικά το βόρειο κομμάτι του, ήταν και παραμένει μέχρι και σήμερα τόπος δυσμενούς μετάθεσης. Ειδικότερα για τους στρατιώτες, η δυσμενής αυτή μετάθεση είχε και συνεχίζει να έχει συγκεκριμένο κωδικό: “γκατζολία”. Ας δώσουμε σε αυτόν τον τόπο άλλο ένα προσωνύμιο: Φράχτης!
Επιπλέον, ακούγεται αντιφατικό από τη μία να πασχίζεις να πουλήσεις τουριστικά όλη αυτήν την περιοχή με ένα ωραίο διασυνοριακό περιτύλιγμα, όμως το πακέτο σου, αντί για κορδέλα να έχει ένα ωραίο συρματόπλεγμα.
Υποκριτικά: Αφού λοιπόν τα στοιχεία των τελευταίων μηνών, ήδη δείχνουν ότι η παρουσία της FRONTEX στην περιοχή του βορείου Έβρου λειτούργησε αποτρεπτικά στο να επιλέγουν οι μετανάστες τα χερσαία σύνορα στην περιοχή της Βύσσας, και οι διαδρομές έχουν μετατοπιστεί νοτιότερα, γιατί υπάρχουν ακόμη υποστηρικτές του “φράχτη”; Μήπως ο βόρειος Έβρος (διευρυμένος δήμος Ορεστιάδας) θέλει το “φράχτη” για να διασφαλίσει την περαιτέρω ελαχιστοποίηση της διέλευσης παράνομων μεταναστών από τα διοικητικά του όρια; Ας εξωθηθούν τα μεταναστευτικά ρεύματα λίγο πιο πέρα, “αρκεί να μην είναι σε μας”. Μήπως το δημοτικό συμβούλιο Διδυμοτείχου τάχθηκε κατά του “φράχτη” επειδή φοβάται ότι εάν αυτός κατασκευαστεί, η διέλευση των μεταναστών θα αυξηθεί στα διοικητικά όρια του δήμου Διδυμοτείχου; Αλλά και ο νοτιότερος Έβρος, και ειδικά η Αλεξανδρούπολη, δια του δημάρχου της, δεν διεμήνυσε σε αυστηρότατο τόνο προς τον πρωθυπουργό να μην διανοηθεί να στήσει πλωτά κέντρα παράνομων μεταναστών στο λιμάνι της πόλης; Μήπως, τελικά, όλοι οι δήμοι του Έβρου, φανερά ή παρασκηνιακά, στέλνουν μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση να εξαιρεθούν, πάσει θυσία, από οποιαδήποτε εμπλοκή τους στο θέμα των μεταναστών; Πετώντας όμως ο ένας τη μπάλα στον άλλο, μέσα στη δική μας περιοχή, κινδυνεύουμε να χάσουμε από αυτογκόλ σε έναν αγώνα που απαιτεί άλλη στρατηγική, πιο ανοιχτή και λιγότερο κοντόφθαλμη.
Από την άλλη, με τις εξαγγελίες για την κατασκευή του “φράχτη” αλλά και τη δημιουργία των κέντρων μεταναστών στον Έβρο, δεν περνάει σκόπιμα το μήνυμα στους κατοίκους του κέντρου της Αθήνας, του Αγίου Παντελεήμονα, της Πάτρας, της Ηγουμενίτσας και των άλλων τράνζιτ μεταναστευτικών κόμβων της χώρας, ότι πολύ σύντομα θα “καθαρίσουν” από την πολυπληθή, πιθανά και “αποπνικτική”, παρουσία των μεταναστών που κινούνται στα μέρη τους; Με μια επιχείρηση “σκούπα” χιλιάδες άνθρωποι θα βρεθούν φυλακισμένοι-άγνωστο για πόσο και υπό ποιες συνθήκες- στα κέντρα που σχεδιάζουν να στήσουν.
Αυτή είναι η λογική που λέει : “μία σπιθαμή μακριά από μας κι όπου θέλει ας είναι!”
Παρεμπιπτόντως, την αποτελεσματικότητα του φράχτη, αμφισβήτησε, ανοιχτά, μόλις πριν από λίγες ημέρες, η αρμόδια επίτροπος, εσωτερικών υποθέσεων της Ε. Ε., Σεσίλια Μάλμστρομ.
«Η Επιτροπή θεωρεί ότι η κατασκευή “φράχτη” δεν θα επιλύσει από μόνη της το πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης. Είναι πιθανό η μεταναστευτική ροή να στραφεί προς άλλα τμήματα των εξωτερικών χερσαίων ή θαλάσσιων συνόρων της Ελλάδας ή προς άλλα κράτη μέλη»
Η ίδια επισημαίνει στην απάντησή της προς τον Μιχάλη Τρεμόπουλο, ευρωβουλευτή των Οικολόγων Πράσινων, πως «η Επιτροπή κατέστησε σαφές ότι δεν θεωρεί την κατασκευή συνοριακού “φράχτη” ως κατάλληλη εναλλακτική επιλογή σε σχέση με ολοκληρωμένες και επείγουσες μεταρρυθμίσεις που είναι επιτακτικό να εφαρμόσει η Ελλάδα προκειμένου να εναρμονίσει τα συστήματά της διαχείρισης των συνόρων και της μετανάστευσης με τα απαιτούμενα από το δίκαιο της Ε.Ε. πρότυπα».

Μήπως όλα τα παραπάνω δείχνουν τελικά έναν και μόνο δρόμο;
Ότι η λύση του προβλήματος δεν είναι η πόλωση και ο διχασμός;
Ότι δεν βγαίνει άκρη πλειοδοτώντας για το ποιος είναι περισσότερο Έλληνας;
Ότι ο λόγος που θα αρθρώσουμε ως ελληνική κοινωνία για το μεταναστευτικό ζήτημα δεν μπορεί να διαφοροποιείται κατά πως μας συμφέρει τοπικά ή και ατομικά;
Ότι είναι πια καιρός να απαιτήσουμε ως χώρα την αναθεώρηση όσων προβλέπει η συμφωνία του “Δουβλίνο ΙΙ”, δίνοντας σε κάθε μετανάστη ή πρόσφυγα το δικαίωμα να επιλέγει ο ίδιος σε ποια χώρα από τις 27 της Ε. Ε. θέλει να ζητήσει άσυλο, ανεξάρτητα από το εάν τα πρώτα του βήματα σε ευρωπαϊκό έδαφος τα έκανε στην Ελλάδα;
Ότι είναι ώρα να σοβαρευτούμε ως χώρα και να διαχειριστούμε ορθότερα την υπόθεση της χορήγησης ασύλου σε όσους το δικαιούνται;
Ότι πρέπει να δοθεί μόνιμη άδεια παραμονής σε όσους βρίσκονται στην Ελλάδα για πολλά χρόνια, έχουν δημιουργήσει οικογένεια και εργάζονται σε αυτήν;
Ότι δεν μπορούμε να διαγράψουμε έτσι απλά, πως στις πλάτες των μεταναστών και στη “μαύρη” και φθηνή εργασία που πρόσφεραν επί σειρά ετών, στηρίξαμε την όποια ανάπτυξη πετύχαμε τα τελευταία χρόνια;

Ελάτε, ας πούμε την αλήθεια...
Twitter Delicious Facebook Digg Stumbleupon Favorites More

 
Powered by Blogger | Printable Coupons